Ξυπνάω λοιπόν ένα πρωΐ,ο μικρός είχε αποφασίσει να κοιμηθεί κι εγώ βρήκα χρόνο και άρχισα να γράφω ό,τι μου ερχόταν για να μην χάσω την εμπνευση(???!!!).
Ήταν λίγο μετά την πρώτη επέτειο γάμου με τον άντρα μου. Κι εκεί που οι σκέψεις μου είναι κυρίως γύρω από ένα τριών μηνών μωρό, τσουπ μου εμφανίζεται πάλι το βίντεο του γάμου.
Κάνε εικονα:3 μηνών μανούλα,με μπόλικα από τα κιλά της εγκυμοσύνης πάνω μου(16 είχα πάρει και όσο να ναι φαίνονται τα άτιμα),μαλλί σγουρό πιασμένο όπως να ναι (Δεν την πάλευα να το ισιώσω),μπλούζα που έχει πάνω κάτι λεκέδες που λογικά είναι γουλίτσες του μπέμπη βλέπει βίντεο για το πώς ήταν αδύνατη,όμορφη,περιποιημένη στο καλύτερο πάρτυ της ζωής της.
Εσύ θες να κλάψεις που το ακούς; Εγώ έκλαψα πάντως. Και δεν ήταν τόσο το πώς «κατάντησα» λόγω παιδιού,αλλά το ποσό μπορεί να άλλαξα και να ξέχασα τον εαυτό μου και τη γυναίκα που είδε σε μένα ο άντρας μου και με παντρεύτηκε.
Εκεί συνειδητοποίησα κάτι. Το πιο ουσιαστικό είναι να μην ξεχάσω ποτέ αυτή την τρέλα που είχαμε με τον άντρα μου κι ότι τελικά αυτή είναι που θα μας κρατήσει ζωντανούς και αγαπημένους . Τα κιλά θα επανέλθουν,το μαλλί θα ξαναέρθει στο αγαπημένο μου ξανθό,το τζιν θα ξαναμπεί. Αν εγώ χάσω τον εαυτό μου,την τρέλα μου,αφεθώ στον χρόνο τοτε είναι που θα χάσω και τις στιγμές με τον άντρα μου και την οικογένεια που πάμε να δημιουργήσουμε.
Όλα θέλουν το χρόνο τους. Και οι σχέσεις θέλουν να δουλεύεις κάθε μέρα πάνω τους. Μην αφήσεις τις αναμνήσεις του παλιού σου εαυτού να επισκιάσουν το νέο!
Δες εδώ για να καταλάβεις τι εννοώ
Koutroubovlaxakia 