Κάτι λιγότερο από έναν αιώνα έχει που γιορτάζεται η γιορτή της Μητέρας στην Ελλάδα. Μάλιστα τις τελευταίες δεκαετίες έχει θεσπιστεί να είναι η δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.
Σήμερα είναι η δεύτερη χρονιά που γιορτάζω και θέλω να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου πάνω σε αυτό.
Δεν είμαστε όλες ίδιες. Υπάρχουν αυτές που είναι «γεννημένες» για μάνες και αυτές που δεν το επιδιώκουν.
Δεν κάνουμε όλες τα ίδια πράγματα. Επειδή εγώ δεν θήλασα, δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάνεις κι εσύ το ίδιο. Ή και το αντίστροφο.
Δεν υπάρχουν μαμαδόμετρα! Τι είναι η μητρότητα για να την μετρήσουμε; Και με τι κριτήρια άραγε μπορεί η μια να κρίνει την άλλη;
Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να είσαι όλη μέρα κλεισμένη μέσα σε ένα σπίτι με ένα μωρό πάνω σου; Κι εσύ να πρέπει να κάνεις και πόσες δουλειές; Γιατί κρίνουμε τις μανούλες που μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους;
Από την άλλη να μην ξεχάσουμε να μιλήσουμε για την εργαζόμενη μητέρα. Αυτή που (επειδή δεν έχει άλλη επιλογή) θα της μεγαλώσουν άλλοι το παιδί της:γιαγιάδες, άλλες γυναίκες, παιδικοί σταθμοί, όχι η ίδια πάντως. Και έχει να διαχειριστεί την κριτική της κοινωνίας για το ότι αφήνει το παιδί της, τις απαιτήσεις της δουλειάς της και του σπιτιού και κυρίως τις τύψεις της για όσα η ίδια δεν μπορεί να προσφέρει στο παιδί της.
Στο τέλος της ημέρας καταλήγουμε στο ίδιο: όλες αγαπάμε τα παιδιά μας και θέλουμε να κάνουμε το καλύτερο για αυτά.
Δεν υπάρχει λόγος να κρίνουμε η μια την άλλη, δεν υπάρχει λόγος να περιμένουμε ότι όλοι κάνουν με τα παιδιά τους όσα εμείς. Ας μάθουμε να στηρίζουμε η μια την άλλη!
Η μητρότητα είναι απαιτητική γιατί σε θέλει εκεί 24/7 αλλά προσωπικά δεν θα άλλαζα με τίποτα τις στιγμές που παίζω με τον γιο μου και μου γελάει!
Koutroubovlaxakia 