Με μεγάλη περηφάνια λοιπόν ήρθε η ώρα να σας πω πως έκοψε την πάνα ο Παναγιώτης. Και η περηφάνια δεν είναι για εμενα σαν μαμά αλλά για το αγοράκι μου που τα κατάφερε τόσο καλά!
Όλα ξεκίνησαν στην καραντίνα του Μαρτίου 2020, ο Παναγιώτης ήταν μόλις 2 χρονών αλλά είπα μήπως το ότι ήμασταν συνέχεια μαζί θα βοηθούσε. Μας πήρε κι ένα τέλειο γιογιό με καζανάκι και ήχους η γιαγιά μας!
Αλλά ο Παναγιώτης δεν ήταν έτοιμος. Το γιογιό έμεινε στο οπτικό του πεδίο αλλά δεν πιέσαμε εφόσον φαινόταν ότι δεν ήθελε να το πλησιάσει.
Ήρθε το καλοκαίρι, πλέον το σπίτι δεν είχε χαλιά (ιδανική συνθήκη για μια μαμά), αλλά ο Παναγιώτης δεν ένιωθε άνετα να καθίσει στο γιογιό του ακόμα κι αν κάποιες φορές πήγε να κάνει κακά (ενώ τα είχε ήδη κάνει στην πάνα του). Δοκιμάσαμε και στεφάνι για την λεκάνη την δικιά μας, εκεί δεν ένιωθε ασφαλής να κάτσει οπότε την ακυρώσαμε από μόνοι μας.
Επιστροφή στον παιδικό τον Σεπτέμβρη (2,5 ακριβώς ο Παναγιώτης), αρχίσαμε να δουλεύουμε λίγο πιο έντονα την πάνα-βρακάκι, να καταλάβει την κίνηση που στην συνέχεια θα έκανε με το εσώρουχο.
Εδώ να σας πω ότι με την δασκάλα του έχουμε εξαιρετική επικοινωνία σε τέτοια θέματα και είχαμε συζητήσει από κοινού το πως θα χειριστούμε την κατάσταση.
Ο Παναγιώτης φάνηκε να αρχίζει να είναι πιο θετικός στην όλη φάση με την λεκάνη-γιογιό! Στο σχολείο τον πήγαινε η δασκάλα κάθε μισή ώρα να κάνει τσίσα, παρόμοια αρχίσαμε να το δουλεύουμε και στο σπίτι. Πάνω στο παιχνίδι φυσικά εκείνος ξεχνιόταν και τα έκανε στην πάνα του. Εμείς απλά συνεχίσαμε να επικροτούμε κάθε κατόρθωμα, και κάθε ατύχημα στην πάνα λέγαμε ότι είναι κάτι που συμβαίνει και την επόμενη φορά να μας πει να τον βοηθήσουμε!
Και ήρθε η καραντίνα του Νοέμβρη 2020 και ξανά μέσα στο σπίτι όλοι μαζί! Εγώ πήρα απόφαση ότι αυτή ήταν η κατάλληλη στιγμή για πολλούς λόγους:
- Ο Παναγιώτης έδειχνε να είναι έτοιμος, δηλαδή τις περισσότερες φορές κρατούσε τα τσίσα μέχρι να πάει στο γιογιό
- Είχε αρχίσει να έχει μοτίβο συγκεκριμένης συμπεριφοράς για τα κακά και πλέον ήξερα ποτέ ήταν να τα κάνει, άρα καθοδηγούσαμε πιο εύκολα την κατάσταση
- Ήταν σπίτι όλη μέρα με την μαμά και τον μπαμπά και ένιωθε απολύτως ασφαλής για κάτι νεο!
Βλέποντας λοιπόν ότι ο Παναγιώτης ήταν πιο έτοιμος απο πριν, άρχισα όλα τα κολπα που είχα διαβάσει εδώ κι εκεί : Αυτοκόλλητα επιβράβευσης που όταν συμπληρωναμε 6 του έδινα κι ένα μικρό δωρακι(αυτοκίνητο ή αεροπλανάκι του 1€) ➡️Καμία ανάλογη ανταπόκριση.
Σχεδόν τον τραβούσα να πάμε κάθε λίγο και λιγάκι λέγοντας του πόσο τέλεια τα πάει και πόσο περήφανη είναι η μαμά για αυτον ➡️Αδιάφορο
Αφού λοιπόν έχει κολλήσει το μυαλό μου, είχα την έμπνευση να τον βάλω να δοκιμάσει εσώρουχο. Είχα πάρει μερικά εσωρουχα με σχέδια που του αρέσουν (αυτοκίνητα, αεροπλάνα, δεινόσαυροι, γενικά παίζουν άπειρες επιλογές). Τα φορούσε μέσα στην μέρα και μεσημέρι και βράδυ στον ύπνο έβαζε πάνα, κάναμε κανονική συμφωνία. Στην αρχή ξεχνιόταν,θα είχαμε σίγουρα ένα ατύχημα το πρωί κι ένα το απόγευμα, ωστόσο καταλάβαινε ότι η ανεξαρτησία που του έδινε το κανονικό εσώρουχο ήταν τεράστια! Ζητούσε μόνος του να βγάζει την πάνα και να το φοράει. Ε αυτό ήταν! Σε λίγες μέρες τέλος η πάνα ακόμα και στον μεσημεριανό ύπνο!
Εννοείται ότι ακόμα είχαμε που και που ατυχήματα, εννοείται ότι καμία φορά μας έφευγαν και κακά, εννοείται ότι το στεγνωτήριο έβγαλε τα λεφτά του μόνο κ μόνο για τις πρώτες εκείνες μέρες!
Το απίστευτο με τον Παναγιώτη ήταν ότι μέσα στο πρώτο δεκαήμερο που κόψαμε την ημερήσια πάνα, άρχισε να μην βρέχει ούτε τις βραδινές! Ένα βράδυ λοιπόν,θα ήταν μέσα Δεκέμβρη να καταλάβεις, ζήτησε από μόνος του να κοιμηθεί με το εσώρουχο. Εγώ του είπα ότι τον εμπιστεύομαι και τα κατάφερε όντως!!
Κλείνοντας, αυτό που είδα εγώ να δουλεύει στο δικό μου παιδί ήταν ότι έδωσα ένα ισχυρό κίνητρο (την ανεξαρτησία χωρίς πάνα) και βάλαμε στην ημερήσια ρουτίνα μας το να πηγαίνει συχνά στο γιογιό, επιβραβεύοντας με λέξεις και αγκαλιές κάθε επίτευγμα.
Καλή επιτυχία και σε εσάς!
Koutroubovlaxakia 
1 Comment