Πριν λίγες μέρες ξεκίνησα να σου λέω πως αξιοποιήσαμε την καραντίνα για να κόψει ο Παναγιώτης την πάνα!ΔΕΣ ΕΔΩ!
Σήμερα θα σου μιλήσω για 2 πράγματα: 1. Τι προετοιμασία έκανα εγώ μέσα στο σπίτι αυτό το διάστημα και 2. Τι έγινε όταν ξαναγύρισε στον παιδικό
Πάμε λοιπόν!
Σκέψου ότι είναι χειμώνας, έχεις στρώσει το σπίτι σου το (κάποτε προ παιδιού) ωραίο και τακτοποιημένο και όμορφο. Τώρα όμως έχεις ένα ανθρωπάκι που μπορεί να κατουρησει οπουδήποτε! Τι κάνεις; Πας και παίρνεις υποσέντονα ή πάνες για σκυλιά και τα βάζεις κάτω από το σεντόνι του παιδιού, κάτω από καναπέδες/καλύμματα κοκ. Το μυστικό είναι να το ξέρεις εσύ για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο ότι δεν θα καταστρέψει τα στρώματα αλλά το παιδί να μην βλέπει αυτόν σου τον φόβο!
Φρόντισε επίσης να έχεις διαθέσιμες πολλές αλλαξιές, ΝΑΙ όπως τότε που ήταν νεογέννητο και κάθε λίγο και λιγάκι λερωνόταν!
Προσπάθησε να είσαι όσο πιο ήρεμη γίνεται με τα ατυχήματα. Είναι ένα τεράστιο κατόρθωμα του παιδιού σου και πρέπει να νιώθει υποστήριξη, αλλιώς θα ζοριστεί πολύ περισσότερο να κάνει το άλμα!
Βάλε υπενθυμίσεις κάθε μισή ώρα να πηγαίνετε στο γιογιό. Μετά τα 30′ γίνονται 45′ και όσο συνεχίζετε την προσπάθεια όλο και καλύτερα!
Κάποιες μαμάδες επιλέγουν εσώρουχα με ενσωματωμένη πάνα, προσωπικά δεν ήθελα γιατί θεώρησα ότι έτσι δεν θα καταλάβει το παιδί την έννοια του να λερωθεί άρα να χρειαστεί να πάει στο γιογιό.
Διαβάστε και βιβλία. Υπάρχει και ο Τικ και η Τέλα(Η λιμνούλα από Εκδόσεις Ίκαρος) αλλά εμείς προτιμήσαμε τον Τίμο όπως σου έχω πει και στο Instagram.
https://www.instagram.com/p/CKqtEPGl7Q0/?igshid=14fvg2czygiph
Τώρα στο δεύτερο μέρος, αυτό της προσαρμογής στο σταθμό.
Είχαμε ήδη προ καραντίνας θέσει κοινή γραμμή με την δασκάλα και στην διάρκεια της καραντίνας την είχαμε ενημερώσει για την πρόοδο του Παναγιώτη. Τις πρώτες μέρες είχε πάνες στην τσάντα του και 2 αλλαξιές παραπάνω από το κανονικό. Οι αλλαξιές χρειάστηκαν, οι πάνες ήταν καθαρά για ψυχολογικούς λόγους όλων μας.
Αλλά μέχρι εκεί. Βλέπεις η δασκάλα ήξερε ότι ήταν αναμενόμενο το παιδί επιστρέφοντας στο περιβάλλον του σχολείου να έχει παλινδρομήσεις, να ξεχνιέται επειδή παίζει με τους φίλους του. Οπότε απλά συνέχισε να ενθαρρύνει, να υπενθυμίζει την λεκάνη και αυτό ήταν. Του πήρε 3 μέρες.
Και σε εμάς σπίτι 1-2 βραδιά είχαμε ατυχήματα. Το συζητήσαμε πολύ ήρεμα, μειωσαμε υγρά πριν το βραδινό ύπνο και όλα καλά (φυσικά τα υποσέντονα παραμένουν ακόμα)
Κλείνοντας θέλω να σου πω το εξής: Το άγχος είναι δικό μας. Τα παιδιά όταν θα είναι έτοιμα, όταν θα νιώσουν ασφαλή και άνετα με αυτή την μεγάλη αλλαγή θα την κάνουν. Εμείς σαν γονείς πρέπει να ενθαρρύνουμε και να μην μαλώσουμε σε τυχόν ατυχήματα.
Περιμένω και τα σχόλια σου με την δική σου ιστορία!
Koutroubovlaxakia 