Ας γνωριστούμε από την αρχή. Είμαι η Εύη και δουλεύω από τα 22 μου, πολύ πριν γνωρίσω τον άντρα μου και αποκτήσω τον γιο μου.
Όταν έγινα μαμά γύρισα κανονικά στην δουλειά, μάλιστα λίγους μήνες μετά έκανα και μεγάλη αλλαγή στην καριέρα μου! Λόγω αυτών των συνθηκών, ο γιος μου πάει από μικρός παιδικό. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε περάσει πολλές φάσεις προσαρμογής.
Αυτή την φορά κάτι είναι διαφορετικό. Η μαμά γύρισε στην δουλειά αλλά οι παιδικοί σταθμοί είναι ακόμα κλειστοί λόγω πανδημίας! Οπότε η καθημερινότητα μας είναι διαφορετική. Βλέπεις μάθαμε να είμαστε μαζί συνέχεια λόγω των lockdown, ο μικρός χάρηκε που επιτέλους είδε τόσο πολύ την μαμά και τον μπαμπά και τώρα είναι πιο δύσκολο να τους αποχωριστεί.
Τα περισσότερα πρωινά λοιπόν έχουμε δράματα, κλάμα, «δεν θέλω να πας για δουλειά» και άλλα τέτοια αντίστοιχα που από την μια με τσακίζουν ψυχολογικά, από την άλλη όμως θέλουν λεπτό χειρισμό.
Και πέρα από τα άμεσα «δεν θέλω να πας για δουλειά» παρατήρησα και άλλες συμπεριφορές. Πιο έντονες εκρήξεις, ανεβάζει τον τόνο της φωνής του(Ναι το 3χρονο) και το πιο ανησυχητικό: εκεί που είχε κόψει με επιτυχία την πάνα τώρα έχει συνέχεια ατυχήματα!!
Disclaimer: Δεν είμαι ειδικός, παιδαγωγός ή παιδοψυχολόγος. Είμαι απλά μια μαμά που δουλεύει, της αρέσει που δουλεύει και θέλει να βοηθήσει το παιδί της να νιώθει καλύτερα.
Τι κάνω λοιπόν;
Κατανοώ το πρόβλημα και του το λέω. Ξέρω ότι όποιος θα τον φροντίζει όσο λείπω, θα φροντίσει και να περάσει καλά (ο μπαμπάς, η γιαγιά, ακόμα και ο παιδικός που είναι η κανονικότητα του).
Προσπαθώ να ξυπνήσω λίγο νωρίτερα για να παίξουμε λίγο οι 2 μας πριν φύγω.
Κάνουμε πολλές πολλές αγκαλιές! Κάθε μέρα του θυμίζω ότι φεύγω για την δουλειά και όταν τελειώσω την δουλειά θα είμαστε μαζί!
Πολλές φορές σχεδιάζουμε την υπόλοιπη μας μέρα. Ότι πχ θα πάμε κούνιες το απόγευμα ή μια βόλτα όπου επιλέξουμε από κοινού.
Όταν γυρίζω από την δουλειά, κάνουμε πάλι πολλές αγκαλιές. Πάμε βόλτα, περνάμε χρόνο οι 2 μας, με τα αγαπημενα του παιχνίδια.
ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ μα κάθε βράδυ, περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί στην ρουτίνα ύπνου. Αυτό σημαίνει ότι κάθε βράδυ εδω και 3 εβδομάδες διαβάζω τα ίδια βιβλία μέχρι να τον πάρει ο ύπνος.
Τα Σαββατοκύριακα που είμαι σπίτι, περνάμε ακόμα περισσότερο χρόνο μαζί. Και πολλές φορές το πιέζω κι εγώ.
Η βασική συμβουλή είναι πολλή αγάπη, πολλή κατανόηση, πολλή υπομονή, πολλές βαθειές ανάσες από μέσα μου, βιταμίνες για να τα προλάβω όλα και αν δεν στο είπα ήδη ΥΠΟΜΟΝΗ.
Κακά τα ψέματα, κι εμένα μου λείπει το μικρό ανθρωπάκι που είχα συνηθίσει όλη μέρα να το έχω μαζί μου! Όμως πραγματικά το πιστεύω και έτσι το βιώνω: τώρα που εγώ λείπω περισσότερο, έχω τις ανάσες που χρειάζομαι και ειμαι πιο ανεκτική στο παιχνίδι μαζί του, πιο ξεκούραστη και με μεγαλύτερη διάθεση!
Άρα λοιπόν, το μυστικό είναι : πολλή συζήτηση και πολλές πολλές αγκαλιές όσες ώρες είμαστε μαζί!
Να είσαι προετοιμασμένη για κάτι: πισωγυρίσματα σε πραγματάκια όπως για παράδειγμα αν έχει κόψει την πάνα ξαφνικά να λερώνεται, να μην λέει πράγματα που έλεγε και άλλα τέτοια είναι όλα φυσιολογικά!
Τα μικράκια μας έχουν ανάγκη την μαμά τους και τον μπαμπά τους, συνήθως δεν μπορούν να στο πουν έτσι απλά οπότε το δείχνουν με την συμπεριφορά τους. Εμείς ας το ακούσουμε κ ας το χειριστούμε ανάλογα.
Υπομονή, αγκαλιές και καλή μας δύναμη!❤
Koutroubovlaxakia 