Πριν κάνω παιδί άκουγα : πήραμε αυτούς τους βαθμούς, μάθαμε να χορεύουμε, είπαμε λεξούλα! Σε μια ελεύθερη γυναίκα όλα αυτά ακούγονται τραγικά. Λες και η μαμά και ο μπαμπάς είπαν την πρώτη λέξη ή έκαναν το πρώτο βήμα μαζί με το μωρό τους. Και τελοσπάντων έλεος με αυτή την γραφική ελληνίδα μάνα!
Φυσικά αυτά που κοροϊδεύεις λούζεσαι. Ή στο περίπου.
Συνειδητοποίησα σήμερα λοιπόν ότι είπα «βγάλαμε δόντι»! Και μετά με κορόιδευα μόνη μου. Ειναι δυνατόν να έβγαλες μαζί με το παιδί σου το δόντι; Πώς βάζεις πρώτο πληθυντικό; Ε λοιπόν κάποια πράγματα τα κάνουμε μαζί όντως!
Όταν το μωρό ή παιδί είναι άρρωστο, είμαστε κι εμείς μαζί του γιατί είμαστε δίπλα του που δυσκολεύεται. Όταν το μωρό βγάζει δόντια, βγάζουμε δόντια γιατί είμαστε δίπλα του που υποφέρει, γκρινιάζει, δυσκολεύεται να κοιμηθεί. Όταν το παιδί προσαρμόζεται σε αλλαγές ή στο σχολείο, περνάμε όλοι μαζί προσαρμογή. Όταν αρρωσταίνει, αρρωσταίνουμε κι εμείς επειδή είμαστε δίπλα του μέρα- νύχτα.
Όμως όταν το μωρό λέει τις πρώτες λέξεις, τις λέει μόνο του. Και μόνο του καταφέρνει να σηκωθεί και να περπατήσει. Και τα κατορθώματα του είναι δικά του. Ακόμα και όταν η μάνα ή ο πατέρας βοηθάνε το παιδί να περπατήσει, και πάλι μόνο του περπατάει!
Η ουσία είναι να βρεις που κολλάει λοιπόν ο πρώτος πληθυντικός και που όχι. Που πρέπει να επιβραβεύεις το παιδί για τις προσπάθειες του και τα κατορθώματα του και πότε να του δείχνεις περισσότερη αγάπη.
Ας γίνουμε καλύτερες από τις ιστορίες που ακούγαμε μεγαλώνοντας, με τις γραφικές ελληνίδες μαμάδες. Να είμαστε δίπλα στα παιδιά μας στα δύσκολα και πίσω ή πιο πέρα όταν χρειάζονται ώθηση.
Koutroubovlaxakia 