Μετά από 2,5 μήνες στο σπίτι, πλέον οι αρμόδιοι φορείς ανοίγουν όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Η συζήτηση μεγάλη γύρω από το θέμα. Σήμερα θα σου πω και την δική μου άποψη επί του θέματος.
Καταρχήν ας γνωριστούμε. Είμαι η Εύη και έχω έναν γιο 2 ετών(και 2 μηνών). Ο Παναγιώτης πηγαίνει σε βρεφονηπιακό σταθμό από 7 μηνών για να μπορέσω εγώ να επιστρέψω στην εργασία μου.
Ο Παναγιώτης λοιπόν έχει την εξής ρουτίνα: Δευτέρα με Παρασκευή πηγαίνει στον σταθμό μέχρι τις 5μιση το απόγευμα, τρώει, κοιμάται εκεί, μαθαίνει πράγματα και κυρίως έχει τον δικό του κύκλο, τις δασκάλες και τους φίλους του. Όλο αυτό το έχασε μέσα σε μια μέρα, χωρίς να μπορεί να καταλάβει ακριβώς για ποιο λόγο γίνονται όλα αυτά. Τώρα έχει την δυνατότητα να επιστρέψει. Και θα το κάνει.
1. Ο πρώτος λόγος είναι ο πρακτικός. Η μαμά και ο μπαμπάς γυρίζουν στην δουλειά. Δυστυχώς ναι, ο σταθμός είναι και πάρκινγκ για εμάς τους «κακούς» γονείς που τολμάμε να έχουμε και δουλειά αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
2. Καλή η φάση με τη μαμά και τον μπαμπά όλη μέρα σπίτι αλλά κάπου βαρεθήκαμε. Και χρησιμοποιώ Α’ πληθυντικό γιατί είναι η αλήθεια. Το καταλαβαίνεις, στο δείχνει το παιδί. Στην αρχή γούσταρε φουλ όλη μέρα μαζί σου, πλέον βαριέται, δεν θέλει να κάνει πράγματα και σε άλλες φάσεις σου μοιάζει με ένα αγρίμι που ψάχνει τρόπο να ξεσκάσει. Έχουμε τερματίσει παιχνίδια, κατασκευές, παραμύθια και το Netflix και του φταίνε πλέον όλα.
3. Δεν ξέρω μελλοντικά τι επίδραση θα έχει όλη αυτή η απομόνωση που ζήσαμε, ξέρω όμως ότι το παιδί μου δείχνει ότι έχει ανάγκη να δει τους φίλους του και να επανέλθει στην παλιά του ρουτίνα.
4. Μάρτης με Σεπτέμβρης =6 μήνες μακριά από τα σχολεία. Το θεωρώ υπερβολικό διάστημα για οποιοδήποτε παιδί ανεξαρτήτου ηλικίας. Μπορώ να σου πω ότι μέσα στον πρώτο μήνα καραντίνας ο Παναγιώτης είχε δημιουργήσει καινούργια ρουτίνα! Φαντάσου σε 6 μήνες τι ρουτίνα δημιουργεί ένα παιδί μακριά από σχολείο και φίλους.
5. Και βασικότερο. Οι επιστήμονες λένε ότι θα ζήσουμε για αρκετό ακόμα διάστημα με τον κορονοϊό. Άρα θα πρέπει να εκπαιδευτούμε να ζούμε με αυτόν. Μέσα στο σπίτι μακριά από όλο τον κόσμο αυτό σίγουρα δεν θα επιτευχθεί.
Δεν γινεται να μείνουμε για πάντα σε μια γυάλα, ούτε εμείς ούτε τα παιδιά μας!
Ξέρω ότι είναι δύσκολο για ένα 2χρονο να κρατήσει αποστάσεις, ξέρω πόσο δύσκολο είναι να του μάθεις να πλένει τα χεράκια του ή να μην τα βάζει συνέχεια στο στόμα του. Αυτά είναι πράγματα που τα μαθαίνουν ούτως ή άλλως σε αυτή την ηλικία.
Ξέρω όμως και ότι δεν μπορώ να στερώ φίλους, εμπειρίες, κοινωνικοποίηση όταν τα περισσότερα παιδιά είναι ήδη σε πλατείες και κούνιες και αλλες δραστηριότητες.
Ζούμε κάτι καινούργιο για όλους. Πλένουμε χεράκια, κρατάμε αποστάσεις και βοηθάμε τα παιδιά μας να προσαρμοστούν και να εκπαιδευτούν στη νέα πραγματικότητα! Καλή μας επιστροφή!
Koutroubovlaxakia 